د ناصر اوريا درې شعرونه
ژړا
زړه مـــي زوريږي د أبا له غـــــــمه څاڅکي وينې نه دريږي د صـــبا له غــــــمه
لوڅو پښو شليدلي جـا موته ګــــورم خوښــي مي نســــــــته د أشــــنا له غــــــمه
کله کوڼ او کــــــله ړونـــــــد شــــمه خوب نه راځـــي د مستو د خندا له غـــــــمه
ګرځم را ګرځم ځاي مي نشــــته قرار نري رنځ اوبه کــــړم د ســـــودا له غــــــمه
خوارغريب ته شـــــــا کوي هر خا تړي خپـــلي دروازي ، دهــرګدا له غــــــمه
اوښـکي جاري دي يــــتيمانړ پر مخ زړونه زخمي ، ددرواغجنو ناروا له غــــمه
خپه زړه
ســـرچه خـــوږیزی واویــــــلا به څـــۀ کا دوســـــت چه نادان وی ستا وفا به څه کا
تسلی دځــــان کوم ، لاس مـــی لـــــنډ دی دبورا ســـــندری خوزی نڅـــا به څـه کا
د هـــــډ کو رنـــــځ او نا مراده هيــــــــلې زړه چه سوري شي ســـــتا دوابــه څه کا
مرګي خو ناست مونږ ته په کمين کــــــي ژوندو ن چه مړ وي هغه خـندا به څــــه کا
با ښه چه وياړي خو مښو که يي تيره ده وزريي چه مات شـــــي شــا با لا به څه کا
په خوله خندا ټوکي ټکا لـــــــي لــــــــرم هو س ارمان ليــــوني کړم مسکا به څه کا
تږي
د زړه تنده نه ماتيږي
توره شپه نه صبا کيږي
د أزاد ژوند ون په هيله
ترڅو به سوځو بيا تر کله
غليم ناست تل به کمين کي
داسلام مهر يي په جبين کي
سر خونشوجګو لاي
هوښيار يم نه يم غو ليدلي
دا خو ښه که راته دو ست شي
نه چه دښمن ځما د پو ست شي
که ما ولي په ټو پک
زما له کوره به شي ورک
زه اوچته شمله لرم
له د ښمن نه کرکه سره لمبه لرم
مونږ يو بچيا ن د هسکوغرونو
دا مو ميراث دي د نيکونو
که نړئ راته سره زر شي
لو ي سيند ونه يي کوثر شي
تنده مي نه ما تيږي
چه وينه مي تو ييږي
